Emotioneel welzijn – Weer in de auto na het bezoek, tussen de eerste en tweede chemo-ronde, aan onze dierbare vrienden en hun hond Maya, merk ik de volheid, die woordeloos is in mijn hoofd. Geen woorden voor de woorden, die er echt wel zijn. Tot ’s avonds wanneer ze stromen tot ze stollen in een gedicht.

Woorden

Zachter en trager praat ze,
opdat geen woorden opstoppen
in een knoop raken en
in haar hersenpan
gaan onweren.

(Ongegeneerd aanvaard ons brein
de ruimte van de vertraging voor een oefening,
onderzoekt deze, proeft haar, alsof zij
er al een heel klein beetje minder is.)

Als een stilte is er
zeg maar geen beweging
in mijn hoofd.

Krachten van gelijke sterkte
temmen het worden
van mijn woorden.

(Nu nòg geen verlies.
Straks gewóón afscheid.)

We genieten
op het balkon
op ons bord
in de potten
en onder de bomen
die er niet meer zijn.

Bij het vertrek
dat nog lang geen afscheid is,
staat hun hond op een kleine afstand en
laat stilletjes haar staart hangen.

Annette de Vlieger
5/10/2024