Het verlies van Tonio
Op 23 mei 2010 verliezen Mirjam Rotenstreich en A.F.Th. van der Heiden hun jong volwassen zoon Tonio. Tonio is hun enig kind. Daarna is hun leven nooit meer als daarvoor. Herkenbaar voor iedereen die zo’n onvoorstelbaar groot verlies lijdt. Dat zij beide schrijver zijn maakt dat zij ons laten lezen hoe zij omgaan met hun verlies, door erover te schrijven.

Nergens anders aan kunnen denken
Wanneer je nergens anders aan kunt denken, kun je dat maar beter tot je hoofdonderwerp maken. In het eerste jaar na het onverwachte verlies van zijn zoon schrijft Adri (A.F.Th) van der Heiden “Tonio, een requiemroman.” Het hele familieleven vanaf voor-Tonio, komt langs. Familieleven dat er niet meer is op die manier. Nietsontziend komen allerlei herinneringen voorbij en leren wij Tonio kennen, terwijl wij hem niet meer per ongeluk tegen het lijf kunnen lopen op straat.

Poezenboek over een verlies
Moeder en zoon delen de liefde voor katten. Dit krijgt vorm in twee prachtige Noorse boskatten.  Tonio was druk met fotografie, volgde een opleiding aan de fotoacademie. De katten zijn een geliefd onderwerp zijn fotografie. In “Tonio’s blik” ontmoeten we Tonio door met Mirjam mee te kijken door de ogen van Tonio, wanneer zij haar gedachten en herinneringen ordent aan de hand van de Tonio’s kattenfoto’s

Tonio in een tijdsgewricht
Eind 2022 is het grote verlies van Mirjam Rotenstreich 12½ oud. Het gemis is nooit ver weg. Door de dagen zijn er allerlei bijzonder-alledaagse aanleidingen, spots op het tijdsgewricht, die de lijn ‘voor-na’ verscherpen. Daarom besluit ze Tonio weer onderwerp van haar schrijven te maken.

“Jij ontbreekt aan mij”
Resultaat van de analyses van alledaagsheden is het boek “Jij ontbreekt aan mij.” Mirjam is niet de enige die een groot, niet uit te wissen verlies ervaart. Maken de momenten waarop ze schrijft maken het verdriet tijdelijk meer draaglijk? Hoe gaat u daarmee om? Heeft u erover geschreven? Wat heeft het u gebracht?